Ik moet, ik moet, ik moet
Nog voor de kerst moet er een blog uit, ik vind dat ik dat moet van mezelf. Dat hoor ik te doen als ik mijn bedrijf serieus neem. Dat hoort bij klantenbinding, dat is nodig om zichtbaar te zijn. Ik heb lopen piekeren over het juiste onderwerp, wat artikelen gelezen en aantekeningen gemaakt. Er liggen twee kladversies voor me, maar geen van beide kan mijn toets der kritiek doorstaan. Ik vind ze te geforceerd, te belerend, te weinig nieuws bevattend, en niet goed aansluiten op het hier en nu. Dan krijg ik ook nog een mail van mijn vriendin: ze heeft de blog van juli opnieuw ontvangen. Er is dus iets misgegaan bij het omzetten van mijn website naar een vorm die goed leesbaar is op mobiele telefoons. Wat een blunder, nu moet er al helemaal snel een blog uit. Maar waarover dan?
Ik moet zoveel van mezelf dat ik me klem zet
Ik voel me als een ketting rokende dokter. Hoe vaak ik in training en coaching niet aandacht besteed aan de gedachten in je hoofd, hoe die je klem zetten, en dat het mogelijk is om daar afstand van te nemen. Bijvoorbeeld door ze buiten jezelf te plaatsen, dat je er van een afstandje naar kan kijken. Vaak genoeg zie ik voor mijn neus gebeuren hoeveel ruimte dat geeft. Maar ondertussen, als het over mijzelf gaat…. Ik besluit een oefening te doen die ik weleens bij anderen toepas.
De oefening van de vier stoelen
Ik kijk naar de stoelen om me heen, keus genoeg. Ik ga zitten op de eerste stoel, de stoel van denken. Wat gaat er op dit moment allemaal door mijn hoofd? Ik schrijf het op, elke zin op een aparte post it. Ik moet professioneel zijn. Mensen verwachten iets van me. Ik moet zorgen voor PR. Ik moet zichtbaar zijn. Anderen schrijven zelfs elke week een blog, en ik nog niet eens 1x per maand. Ik laat veel te weinig van me horen. Het moet wel de moeite waard zijn. Mensen moeten er wel iets aan hebben. Ik moet de juiste toon vinden. Hij moet passen bij wat ik doe. Hij moet gelezen worden.
Genoeg. Ik verkas naar de tweede stoel. Dit is de stoel van voelen. Wat voel ik op dit moment? Nog voor ik me helemaal heb overgegeven aan het zitkussen en mijn rug tegen de leuning aan vlij komt er een enorme moedeloosheid over me heen. Mijn lijf is een zoutzak die weigert om nog overeind te komen. Ik blijf nog even zitten, ervaar hoe mijn keel dik wordt en mijn stemming zwaar. Nu voel ik me vooral verdrietig. Fijn dat ik na dit goed gevoeld te hebben door mag naar de volgende stoel.
De derde stoel, dit is de stoel van verruimd denken
Hij staat iets verder van de anderen af en ik kijk naar buiten. Dat is fijn, ik zie lucht, er komt ruimte in mijn borstkas. Hoe kijk ik er nu tegen aan, in 2e instantie? Ik realiseer me dat ik ooit met het schrijven van blogs begon omdat ik er lol in had. Lol in het schaven van de tekst, het vinden van een afbeelding bij mijn verhaal of andersom: het vinden van het verhaal bij een afbeelding die me intrigeert. Het maken van iets compacts dat ook op een bepaalde manier mooi is, iets moois heeft voor mijzelf. In de praktijk is de blog gaan fungeren als een manier om zichtbaar te zijn, ze wordt best goed gelezen (en soms ook helemaal niet). Mensen die bij mij aankloppen doen dat omdat ze zich herkennen in mijn blogs. De blogs zijn functioneel geworden. Waar ik mezelf nu klem zet is dat ik ze alleen nog zie als zijnde functioneel. Het schrijfplezier is op 2e plan gekomen en nu zelfs helemaal uit het zicht verdwenen. Ik denk niet meer vanuit mezelf maar vanuit het effect dat ik wil bereiken. Ik heb mijn aandacht naar buiten gericht, naar wat anderen van me verwachten, en naar wat ik denk dat voor hen van belang zou kunnen zijn. Ik besef dat ik er ook voor kan kiezen iets te schrijven over wat mij bezig houd. Ik ben toe aan de laatste stoel.
De laatste stoel is de stoel van verruimd voelen
Hoe voel ik me nu nadat ik wat afstand heb genomen van mijn eerste gedachten en gevoelens? Ik voel kalmte, ik voel rust. Ik voel dat het fijn is om minder te willen, minder te doen en meer te zijn. Er te zijn met wat er is, en dat dit genoeg is. Ik herinner me een uitspraak van Jolanda Withuis, socioloog, in een interview met F Obbema ‘Probeer het goed te hebben met jezelf, dan ben je aardiger voor anderen’. Ik krijg ik zin om te schrijven, ik weet ook meteen waar het over mag gaan. Over mijzelf. Mijzelf en de vier stoelen.