Hoe zichtbaar ben jij? Hoe vaak laat jij je gezicht zien aan collega’s?
En dan bedoel ik niet alleen dat je je hoofd om de hoek van de deur steekt en een praatje maakt. Ik bedoel dat je collega’s laat weten waar jij voor staat, waarvoor ze bij jou moeten zijn.
Zichtbaar aanwezig zijn. Dit klinkt logisch toch? Veel mensen zijn dat ook op een ontspannen en natuurlijke manier. Even binnenlopen en de ander bijpraten over hun laatste project, die interessante cursus, of die tevreden klant. Vragen waar anderen mee bezig zijn, aanschuiven bij een overleg om collega’s op weg te helpen.
Toch is dat niet voor iedereen vanzelfsprekend: je gezicht laten zien. Deelnemers in mijn trainingen hoor ik regelmatig zeggen dat ze heel goed weten wanneer hun expertise er toe doet. En toch lopen ze niet binnen bij de desbetreffende collega, en tijdens een overleg houden ze hun mond. Soms omdat ze er niet tussenkomen, dat is nu eenmaal best lastig als je een meer introvert type bent. Maar soms ook uit een gevoel van gene.
‘Ik ga toch niet lopen opscheppen over mezelf. Misschien val ik wel tegen, voldoe ik niet aan de verwachtingen. Ik moet nog verder met ze, het zijn wel mijn collega’s.‘
Herken je dit? Bang jezelf op een voetstuk te plaatsten als je vertelt waar je verstand van hebt? Bang voor negatieve reacties als je kennis en ervaring toch niet goed blijkt aan te sluiten? Bang om uit de toon of door de mand vallen? Wees gerust, die angst is heel normaal. Mensen zijn kuddedieren, we hebben de ander nodig om te overleven en dat maakt ons kwetsbaar in een groep.
Zichtbaar aanwezig zijn in je eigen team, dat is dus spannend juist omdat je met ze verder wilt. Tegelijkertijd kom je samen pas echt verder als een ieder zich laat zien. Om tot gezamenlijke resultaten te komen moet je van elkaar weten wat je aan elkaar hebt. Anderen vertellen over jouw deskundigheid, jouw vaardigheid, waarmee jij ze kan helpen. Dat is geen opscheppen, dat is je dienstbaar opstellen. Niet bepaald iets om je voor te schamen. Je collega’s willen graag weten ‘waar jij van bent’, en ze komen er niet altijd om vragen.
Als jij op je werk wel eens te horen krijgt dat je onvoldoende zichtbaar bent, is bescheidenheid vast een kernkwaliteit van jou. Dat betekent dat jij je (onbewust) altijd bescheiden opstelt, dat is voor jou vanzelfsprekend. Ook op momenten dat je je laat zien. Je kunt dus met een gerust hart vertellen ‘waar jij van bent’. Zo kom je binnen de ander zijn gezichtsveld. Dat geeft een prettig gevoel, niet alleen voor jezelf maar ook voor de ander. We vinden het fijn als we de gezichten om ons heen herkennen en een beetje kunnen intekenen. Behalve dan wanneer het kunst is.